Oczywiście zdajesz sobie sprawę, że doszło do rozstania, ale Twój umysł nie jest w stanie się z tym pogodzić. Jesteś w szoku, a Twoje zaprzeczenie może przyjmować rozmaite formy.

Możesz udawać sama przed sobą, że rozstanie nie miało miejsca i zachowywać się tak, jakbyście byli nadal razem. Możesz dopuszczać się irracjonalnych zachowań, zarzucać byłego partnera wiadomościami i smsami, albo wręcz odwrotnie - odciąć emocje, głosić, że sytuacja w ogóle Cię nie zabolała, głośno szydzić na forum publicznym i ostro reagować na wszelkie próby sugestii, że jednak przeżywasz.

Do głosu dochodzi złość i wściekłość - na partnera, że zachował się w określony sposób, na siebie samych, że daliśmy się oszukać, na osobę, z którą nasz partner wszedł w nowy związek bądź na przyjaciół, którzy nie stanęli na wysokości zadania.

O ile gniew dobrze jest przeżyć intensywnie, nie starając się go tłumić, o tyle lepiej nie słuchać tego, co nam podpowiada. Można fantazjować na temat zemsty, ale bez faktycznego wprowadzania tego w życie - dla własnego dobra. W tej fazie żałoby bardzo pomocna okazuje się intensywna aktywność fizyczna.

Najbardziej złożony i najbardziej indywidualnie przeżywany z każdych etapów. Jesteśmy rozdarci między próbą uporządkowania zawalonych podstaw naszego dotychczasowego życia a zwątpieniem i zaprzeczeniem. Zadajemy sobie setki pytań, zastanawiamy się, czy gdybyśmy byli inni bądź postąpili inaczej, uniknęlibyśmy rozstania.

Zaklinamy rzeczywistość i targujemy się - osoby wierzące w tej fazie intensywnie się modlą. Inni szukają w sieci zaklęć magicznych, jeszcze inni zwierzają się zupełnie przypadkowym osobom. To okres mierzenia się z odpowiedzialnością i wynoszenia nauki na przyszłość.

Okres przeżywany przez niektórych tak głęboko, że wymaga to wsparcia specjalisty. Emocje są bardzo intensywne i bolesne. Mamy skłonność do zamykania się w sobie, pogrążania w apatii, ograniczania do minimum kontaktów towarzyskich.

W tej fazie kluczowe jest zmierzenie się z własnymi uczuciami, nazwanie ich (bezsilność, żal, lęk, przytłoczenie, złość?) i znalezienie ich bezpośrednich przyczyn (na co jestem zły, za czym konkretnie tęsknię, czego mi żal?). Starajmy się nie pogrążać w pustce i przyjąć wyciągane do nas pomocne dłonie.

Końcowy stan, w którym pogodziliśmy się ze stratą, możemy zacząć planować i aktywnie działać. Nagle uświadamiamy sobie, że weszliśmy w nowy etap, znajdujemy się w zupełnie nowym miejscu i jesteśmy kimś innym niż osoba, którą definiowało to, co już odeszło.

Ta faza może pojawić się niespodziewanie bądź nadchodzić stopniowo, ale zawsze w końcu się pojawia, nawet jeśli straciliśmy już na to nadzieję. Zaczynamy w końcu myśleć o sobie, wracamy myślą do etapu targowania się i wyciągamy wnioski z popełnianych błędów, zamiast się nimi bezproduktywnie zadręczać.